CHP, muhalefette geçirdiği uzun yıllar arasında;

en tarihi dönemeci yaşıyor, belki; DP yıllarının sonu hariç…

 

23 yıldır süren AKP iktidarı,

özellikle; büyükşehir belediyelerini kaybettikten sonra

antidemokratik kararlarını yoğunlaştırdı.

 

CHP ise; 

bırakın, yerel seçimlerin getirdiği

bu alandaki iktidar gücünü kullanmanın gururu ve keyfini yaşamayı,

günlük ajandasında; yalnız baskılar ve kuşatmalarla uğraşır hale düştü.

 

Kayyum atama furyası, senaryonun ilk bölümüydü.

İkinci bölüm ise; 

AKP’nin, kesin olarak en büyük rakibi olarak gördüğü İmamoğlu’na karşı,

dört koldan saldırıya geçişiydi.

 

İmamoğlu’na açılan altıncı veya yedinci dava/soruşturma,

diploması konusunda oldu.

Güler misiniz, ağlar mısınız?

Tarihin bu detayı hatırlayacağından emin olabilirsiniz.    

 

CHP; bu sefer,

Cumhurbaşkanı adayını bir an önce belirleme yolunu seçti.

Bu doğru karardı.

Bu kararı, 1,5 milyon civarı üyesine sunması ise; dört dörtlüktü!

Tabii; Mansur Yavaş’ın yarışmaktan vazgeçmesi,

CHP kurmaylarının gündemlerini yeniden masaya yatırmalarına neden oldu,

ama; kararlarını değiştirmedi.

 

BİRDEN FAZLA ADAY OLMASI DAHA ŞIK OLURDU

 

Size doğruyu söylemem gerekirse;
CHP’de adaylıkların,

tüm üyelerin oy vereceği bir iç seçimden geçeceğini öğrendiğimde;

tabii ki, ömrünü,

Demokratik Dijital Devrim Tüzüğü’ne adamış bir insan olarak; çok sevindim.

 

Fakat; partililerin “20 milletvekili imzası şartı” ile karşılaşmaları,

hiç beklemediğim bir son dakika engeliydi.

 

Yanlış anlamayın, adaylık filan düşündüğümden değil;
partinin tüm üyeleri ile yani, halkıyla bütünleşmesini istediğim için… 

 

Şu anda yasada bulunan,

Cumhurbaşkanı adayının parlamentoda o partinin grubu tarafından onaylanması şartı;

aslında, her aday adayı için önceden uygulanacak diye bir düşünce,

bence olmamalıydı.

 

Çünkü; nasıl olsa, seçilecek isim;
mecliste parti grubundan alkışlarla onay alır ve

daha önce yapılan kitlesel seçim de hukuki olarak

“parti içi bir nabız anketi” olarak rahatlıkla değerlendirilirdi.

 

Şayet; “Olur mu, o zaman herkes aday olur” diye düşünenler varsa,

bilsinler ki; 50 oy, 100 oy, 1000 oy, veya 50.000 oy alan başka adayların çıkması,

seçimi yalnız zenginleştirirdi ve zaten herkesin bildiği gibi;

seçimi kazanacak olan Ekrem İmamoğlu’nun arkasındaki partinin,

onay ve seçim rüzgârını daha da güçlendirirdi.

 

Değerli eski milletvekillerinden Dursun Çiçek,

12 imzada kaldı ve verilen süreyi ne yazık ki; uzatamadı.

Çok adaylı seçim, gerçek bir demokrasi şöleni olurdu.

 

CHP, bütün bu adaylık sürecinde;
belki çok daha bilgilendirici ve şeffaf olabilirdi.

Ama ağır şartlarda yaşananları göz önünde bulundurduğumuzda;
kimsenin, bu süreçte; CHP’ye ağır eleştiriler getirmemesi lazım,

çünkü; parti sanki, doğal olmayan bir afet süreci yaşıyor.

 

Önümüzdeki, belirsizliklerle ve her türlü riskle dolu süreçte;

Parti, yolda bekleyen alternatifleri sürekli tartmaya mecbur.

 

Bir yandan, güya ülkenin savaşta olmadığı olağan bir süreçten geçiyoruz,;
ama öte yandan, Özgür Özel’in ısrarla vurguladığı sözlere dönersek;
“demokrasiye sivil bir darbe girişimi yapıldığı” iddiası,

gündemimizin bir parçası.

 

Dolayısıyla, CHP yönetimi;

her sabah uyandığında başına yine hangi taşın düşeceğini,

yolların yine o gün hangi ziftle kaplanacağını bilemeden yaşıyor.

Bu nedenlerle; her CHP’linin, 23 Mart’ta o sandığa kararlılıkla gitmesi şart.

 

AKP’NİN ÖNÜNDEKİ ALTERNATİFLER…

 

Normalde CHP;
ancak en geç 9 ay veya

bir sene içinde yapılacak bir erken seçime yanaşmayı kabul edebilecekken;

AKP bunu reddederek, seçimleri yalnız 5-6 ay erkene almayı ve

böylece; Tayyip Erdoğan’a bir dönem daha kazandırmayı hesaplıyor.

CHP’nin ise; bunu kabul etmesi tabii ki, mümkün değil.

 

Peki o zaman, AKP’nin ne planları olabilir?

 

Birinci alternatif;
geçen hafta Gelecek Partisi’nden AKP’ye geçen

Prof. Dr. Serap Yazıcı Özbudun gibi örnekleri çoğaltmak!

 

Halkın büyük tepkiler vermesine neden olan ve

kendisine verilmiş oyların tamamen tersi yönde kullanıldığı bu muhalefetten

iktidara milletvekili transferi, bize şu soruyu sorduruyor:

 

Siyasetin etik değerlerini hiçe sayarak;
muhalif insanların oyunu alıp,

o gücü; iktidara taşımayı kendine yedirebilecek

daha kaç milletvekili bu parlamentodan çıkabilir?

Umarım; 36 vekil daha çıkmaz!

 

Veya AKP’nin MKYK toplantılarında masaya yatırabileceği bilinen

ikinci bir alternatif daha var:

 

DEM Parti’yi ikna ederek;
Bahçeli’nin mucitliğinde gelişen

yeni Apo açılım ve Kürt sorunu konusunu,

yalnız milletvekillerini değil, seçmenlerini de ikna ederek;

kendi aktifine yazdırmak!

 

İYİ Parti’nin de bu sefer, 2023 yılından farklı olarak;
herhalde, CHP’den net olarak değişik bir şey söylemek adına,

CHP’nin kararlarından bağımsız hareket etme merakı,

tabii ki, ana muhalefet partisinin göz önünde bulundurması gereken

bir başka, olası matematiksel sorun.

 

Bütün bu olayların ışığında;
23 Mart’ta CHP’nin ve dolayısıyla ana muhalefetin

Cumhurbaşkanı Adayı ilan edilmesi beklenen, İmamoğlu;
her parti ile görüşeceğini ve mitingler yapacağını duyurarak,

adaylığını ve seçim havasını şimdiden ısıtıyor.

 

Bence; aynı zamanda ve hızla, bu kampanyayı Avrupa’ya da taşıması lazım.

Özgür Özel ve CHP yönetiminin, en kararlı şekilde onun arkasında durması ve

bunu, her yolla şimdiden söylemeye başlamaları;

önümüzdeki yakın ve orta vadede,

AKP’nin duyduğu İmamoğlu fobisi ve paranoyasını, herhalde; en az üçle çarpacak. 

 

Yani, uzun lafın kısası;
sıcak siyasi gündemler, hayatımızdan yine eksik olmayacak!

 

 

 

Bedri Baykam
bedribaykam1923@gmail.com