''Patlayıcı büyüme dengesizdir ve başarı;
bu dengesizliği politik, ticari ve kültürel kurumlara yerleştirir ve değişimi zorlaştırır.''

Çin, şimdi bu kavşakta duruyor.

The Guardian'ın Çin'in büyüme sınırlarına ilişkin analizinde,

Pekin'in modelinin engellerle karşılaştığı değerlendirmesi yapılarak,

''Tek partili siyaset bunu zorlaştırsa bile;
daha fazla yerel harcamaya doğru ilerlemesi gerektği'' öne sürülüyor:

Daha önce;
ihracata ve borç kaynaklı bir inşaat patlamasına dayanan

Asya devinin ekonomik büyümesi, ters rüzgarlarla karşı karşıya:

bir gayrimenkul yatırım çılgınlığının yol açtığı felaket çöküş,

bankaları vuran büyük kayıplar ve 

yerel yönetimlerin felç edici bir borç kriziyle karşı karşıya kalması.

Haneler aşırı borçlu olduğundan;

Çin, sadece satmak için daha fazla daire inşa edemez.

Anti-damping önlemleri ve Donald Trump'ın tarifeleri geldikçe;
ihracat odaklı bir patlamayı sürdürmek daha da zorlaşacak.

Tüm bunlar; Çinli firmaların düşen kârlarını bildirmesiyle, olacak.

Bu an, Xi Jinping'in,

ayrı ama birbirine bağlı yerel ve küresel pazarlar vizyonu olan

"Xiconomics" için olgunlaştı. 

Ticaret uzmanı Michael Pettis;
Çin'in, diğer sektörler zayıflarken,

tüketim odaklı büyümeye yönelmesi gerektiğini, savunuyor.

Bunu yapmak için;

Çin'in, "burjuva" lükslerine düşkün

daha büyük ve daha zengin bir orta sınıfa ihtiyacı var.

Bu; iç talebi güçlendirmeyi, teknolojiye yatırım yapmayı,

temel ithalatlara olan bağımlılığı azaltmayı ve

kendi kendine yeterliliği güçlendirmeyi, gerektiriyor.

Ancak, Çin liderleri;

çok uzağa, çok hızlı gitmekten çekiniyor gibi görünüyor.

Sorun; ekonomi değil, siyaset.

Düşük ücretli fabrika işçilerinden oluşan bir iş gücünden,

zengin bir beyaz yakalı orta sınıfa geçiş;
montaj hatlarının, Vietnam gibi yakın ülkelere ve

Çin'e; yollar, demiryolları ve limanlar aracılığıyla

kuşak ve yol girişimi kapsamında bağlı diğer ülkelere,

dış kaynak kullanımını gerektirecektir.

Ancak, böyle bir ekonomik değişim;

benzeri görülmemiş ve

küresel ölçekte, potansiyel olarak; istikrarsızlaştırıcı sonuçlara sahip kesintiler getirir.

İngiltere'nin ekonomisini dönüştürmesinin, ne kadar sürdüğünü düşünün:

1979'da imalat, iş gücünün;
dörtte biri ila üçte birini istihdam ediyordu ve

ulusal gelire, benzer şekilde katkıda bulunuyordu.

Çin'in bugün durduğu yer de, burası.

İngiltere'yi; hizmet odaklı, tüketime dayalı bir ekonomiye dönüştürmek için

Thatcher dönemi şok terapisi ve

New Labour City liderliğindeki küreselleşmenin otuz yılı gerekiyordu ve

imalat; ekonominin sadece onda birine, düşürüldü.

Bu geçişi Çin'de tekrarlamak; zorlu bir meydan okuma.

Çin'in Komünist liderliği;
eşitsizlik, işsizlik ve sosyal dışlanma konularına karşı,

hassas olmaya devam ediyor ve

bu da; yüksek teknolojili, baskıcı bir gözetim devletinin gelişmesine yol açıyor.

Otoriter kısıtlamalara rağmen; protestolar hala gerçekleşiyor:

China Labour Bulletin'in grev haritası; yalnızca bu yılın ilk yarısında,
719 işçi protestosu kaydetti;

bu sayı, geçen yılın aynı dönemindeki 696'dan fazlaydı.

İç talebe doğru bu kayma, yavaş ilerliyor çünkü;
çok fazla fabrikanın kapatılması, yaygın bir huzursuzluğa yol açabilir ve

potansiyel olarak; rejimi tehdit edebilir.

Ancak; Çin, ihtiyatlı bir şekilde ilerlerse;
tüketim odaklı bir ekonomiye geçişini engelleme riskiyle karşı karşıya kalır ve

bu da, onu;
ekonomik durgunluğa,

toplumsal huzursuzluğa ve

değişken küresel piyasalara bağımlılığa karşı, savunmasız bırakır;

bu da, nihayetinde;

hem ekonomik dayanıklılığı,

hem de siyasi istikrarı aşındırabilecek bir kombinasyondur.

-----

Ian Johnson'ın, Sparks adlı kitabında belirttiği gibi;
Çin lideri yaşlandıkça ve ekonomi yavaşladıkça,

benzersiz bir zorlukla karşı karşıya kalır ve

"yenilgiyi yalnızca geçici olarak görmeye şartlandırılmış" muhalif saflarıyla yüzleşir.

75 yaşında olan Çin Halk Cumhuriyeti,

74 yıl hayatta kalan Sovyetler Birliği'nden, daha uzun süre dayandı.

Ne kadar daha dayanacağı, bugün yapılan seçimlere bağlı olacak.

Hibya Haber Ajansı