Geçen hafta yazdığım makaleye karşılık;
e-posta’ma gelen yorumlar arasından biri, oldukça dikkat çekiciydi. 

“Sn. Bedri Baykam, sürekli okurunuzum.

Küçük bir sorum var.

Neden, siz dahil; Cumhuriyet Gazetesi yazarlarının hemen hepsi,

sürekli; 4 yıl sonrasını işaret ediyor?

Halk olarak; düşüncemizi belli ettik,

bu seçim belediye seçimlerinin ötesinde,

iktidar için bir referandum anlamındaydı ve çok şükür kaybetti.

Şimdi; Cumhuriyet'ten, demokrasiden, laiklikten yana olan tüm kişi ve kuruluşların

erken seçim çağrısında bulunması gerekmez mi?

Hadi, Özgür Özel’in yaklaşımını siyasi bir strateji olarak algılayalım ve

iktidar; kısa bir dönem sonra, ülkeyi daha da yönetemez hale geldiğinde,

erken seçimi gündeme getireceğini düşünelim.

Ama; siz yazar ve aydınların, bu konuda öncü olmanız gerekmiyor mu?

4 yıl daha bu düzene mahkûm olmamız, güzel mi olacak sizce?

En azından; erken seçim konusundaki yorum içeren yazılarınızı,

dört gözle bekliyoruz.”

Elbette; okurlarımdan her birinin yorumu, benim için önemlidir.

Ama; adının bende mahfuz olduğu bu değerli okurumun mektubu,

beni; son dönem yaşadığımız her şey üzerine düşünmeye, teşvik etti.

Öncelikle, kendisinin tespiti çok doğru.

Gerçekten de; gerek sol yazarlar, gerek siyasiler arasında erken seçim,

halen öne çıkarılmış bir düşünce değil.

Halbuki; 31 Mart seçimleri üzerinden, henüz; 2-3 hafta geçmesine karşın,

solun belki 1989’dan beri elde ettiği en büyük başarıyı yaşama geçiren bu büyük gün,

yeterince geleceğe yönelik somut plan tetikleyemedi.

Bu veri üzerinden hareket edersek;
22 yıldır, AKP iktidarından son derece bunalmış ve

neredeyse hayata küsmüş sol kitleler, normalde böyle bir ortamda;
medya ve parlamento üzerinden,

Türkiye’de kamuoyunu, erken seçime teşvik edecek şekilde bir politika güdebilirlerdi.

Ancak; 31 Mart’tan sonra böyle bir siyasi strateji yaşanmadı;

zaten pek gündeme gelemedi. 

Bunun sebeplerinin ne olabileceği üzerine, biraz düşünelim.

12 Eylül darbesi sonrasından kapatılıp;
9 Eylül 1992’de yeniden açılma sürecini takip eden yılları ele alınca,

Deniz Baykal ve Kemal Kılıçdaroğlu egemenliğinde geçen

son 32 yıllık CHP için 31 Mart 2024,

(2019 yerel seçimlerindeki Büyükşehir zaferlerini bir köşeye koyarsak)

olağan dışı bir galibiyet olarak, belirdi karşımızda.

Ve belki bu olağan dışılık -üzerine ne kadar konuşursak konuşalım- 

bilinçaltı bir şüpheyle beraber geldi.

Sanki; başarının kolay kolay tekrarlanması ve

hele, parlamento ve Cumhurbaşkanlığı seçimlerine yansıması;
oldukça zor/gerçek ötesi “sürrealist” bir projeymiş de,

bilinçaltımız, bundan etkilenmiş gibi duruyor!

Yoksa; başka hangi gerekçeyle,

siyasi adrenalinin ve dolayısıyla; halkın moralinin yükseldiği bu dönemde,

erken seçim; somut bir arzu olarak ısrarla gündeme taşınmadı?

Neden; bizlerin ivedi öngörüleri arasında, yerini nesnel olarak alamadı?

Buna mantıklı bir sebep bulmak, gerçekten zor!

CHP örgütü, 31 Mart zaferini hala kutlamakla meşgul.

Halbuki,

gerek; AKP’nin israfları,

gerek; yıllardır Türkiye’de süren yolsuzluk iddiaları,

gerek; Anayasa Mahkemesi’nin gücünün ve

hukuk devleti üzerindeki itibarının yok sayılması,

gerek; emeklinin ve dar gelirlinin filesinin dolmaması,

zaten; yeterince haklı gerekçelerdi:

Ekonomik darboğazların aşılması yönünde; ufukta bir umut görülmemesi,

enflasyonun tekrar dört nala koşar hale gelmesi,

hukuk devletinin artık kesintisiz ve sorgusuz güven duyulan bir kavram olmaktan çıkması,

bunların her biri; ana muhalefet partisinin,

böyle bir halk rüzgârı ile gelen seçim zaferiyle beraber,

“yürütmeyi” ele almak için erken seçim talebini ortaya koymasını gerektiren,

çok önemli nedenlerdi.

Hangi sebeple;
böyle bir kararlı söylem ve bunu yaşama geçirmek için bir siyasi baskı oluşmadı da,

muhalefet şimdiden; “dört sene sonrasının umutlarına” odaklanmaya başladı?

Bunun altında bir çok neden aramaya devam edebiliriz:

Rüyadan uyanamamak,

son seçimlerden birinci parti olarak çıkmış olmanın keyfine devam etmek,

RTE’nin, 2002’den beri sırasıyla;
Başbakanlık ve Cumhurbaşkanlığı koltuklarını elinde tutmasına neden olan

seçimler dizisinin bilinçaltına yerleştirdiği; kabullenilmiş mağlubiyet, 

belki; yeni bir seçim dönemi stresi ve heyecanı yaşamadan bir süre -en azından 3-4 yıl-

güler yüzle ve sonunda ipi göğüslemiş olmanın getirdiği mutlulukla yaşayarak;
bu iktidarın şerrinden, kendini korunuyor hissetmek…

Bu ve bunlar gibi birçok parametre bulabiliriz.

Belki büyük bir imtihandan çok başarılı bir şekilde geçtikten sonra,

hemen ardından; yeni bir büyük sınav için enerji harcamamak gibi

bir düşünce de yatabilir altında…

Belki bunun kökeninde, yılların biriktirdiği özgüven eksikliği de var…

Rüya gibi duran hedeflere ulaşma inancını gerçekçi görmeyen,

paslanmış reflekslerimiz de olabilir.

Defalarca hayal kırıklıkları ile boğuştuktan sonra;
atlama tramplenine, aşağıya göz ucuyla bakarak, tırmanmak veya

o yüksekliğe çıkıp çıkmamakta dahi; tereddüt etmek de…

Kim bilir, belki de yaşadığımız bu!

Ya da; nasıl olsa erken seçime yanaşmazlar diye bir düşünceye takılarak,

bu konuda pasif/edilgen bir bekleyişe geçmek…

Halbuki; bugünün verileriyle CHP,

genel seçimleri kazanacak potansiyele; kesin olarak sahip.

Üstelik, çok iyi biliyoruz ki;
bugünün iktidarı, 4 yıl içinde ülke kaynaklarını daha da eritebilir.

Yerel seçimleri kaybettikten sonra, devir teslimi yapana kadar;
dört günde, belediye bütçelerini nasıl delip geçtiklerini görmedik mi?

AKP kaybedeceğini anladığı bir genel seçime girmeden önce;
ekonomiyi bugünkü enkazı mumla aratacak,

yepyeni bir “süper enkaz” haline dönüştürür!

“Yeni anayasa” diye bir parlak ambalajla,

Erdoğan’ı dördüncü defa seçtirmek için

atacakları, binbir sözde hukuki yorum taklası da işin cabası… 

Tüm bunları düşündüğümde;
yorumunu paylaştığım okurumun bakış açısı,

muhalefetin bugünkü genel duruşundan, daha çok öne çıkıyor.

Bedri Baykam
bedribaykam1923@gmail.com