“Bu dehşetli zulüm durana kadar; takvimimdeki zaman, yıllardan Filistin!”

Eski yıllarda zaman, rakamlarla değil;
o yıl gerçekleşen en büyük hadiselerin adıyla, takvimlenirmiş.

Bu anlamda, benim için;
giden 2023’ün de, gelen 2024’ün de anlamı evrensel bir utanç,

o utancın adı; Filistin’dir.

Zamanın usturasına güvenerek,

insanlığa kanıksatılmaya çalışılan bu sarsıcı varlık ayıbına, alışmamalıyız. 

Sarılacağımız yegane duygu ve elimizden gelen sadece “umut etmek” olsa da,
çaresizlik; canımızı yakıp kalbimizi acıtsa da,

hatta; acımamak için izlemekten bile kaçsak da; alışmamalıyız, unutmamalıyız.

Ocak ayı yazımın daha neşeli olabilmesini dilerdim,

ama sanırım; bu defa çok mümkün değil.

Onlarca yıldır;
sessiz sedasız yaralanan,

taciz ve tecavüze uğrayan işkence altındaki Filistin’in, bu defa; oluk oluk kanı akıyor.

Onlar kanıyor, ama; topyekün insanlık ölüyor.

Yaşanan bu olağanüstü dehşetli hadisede;

tarafların siyasal konumları, coğrafi politiği, arka plan tartışmaları...

Hepsi ama hepsi; gözümde önemini yitirmiştir, tüm ama’lar Gazze’de çöp olmuştur, bitmiştir!

Gözlerimizin önünde;

siviller, çocuklar, kadınlar, yaşlılar katledildi.

Babaları, ellerinde çöp poşetleriyle;
yavrularının parçalanmış cesetlerini toplamaya çalışırken izledik.

Süt kuzusu çocukların;
yüzlerce ölü arasından, buz gibi cesedine son kez ve bir defa daha,

sıcacık sarılabilmek için annelerini aramasına, şahit olduk.

Ağır hastaların; sağlıklı bir nefese açken, bir anda bir füzeyle öldüklerini gördük.

Doktorlar; çaresizlikten ölüme terk etmek zorunda kaldıkları hastalar için,

önce hangisi son nefesini versin diye, ölüm sırası yapmak zorunda kaldılar.

“Savaşmanın bile bir ahlakı var” derken;
öldürdüğü sivillerin cesedi başında,

elinde içki şişesiyle dans edip tepişen yaratıklar da yaşıyormuş bu gezegende;

varlıklarından haberdar olduk.

Ölmek Değil Mesele, Mesele Böyle Ölmek!

Adına insan denen varlığın, (vardıysa) onurunun;
bu kadar ağır yara aldığına, hiç şahit olmamıştım.

Ne kendi deneyimlerimde, ne de antik çağlardan bu yana bilinen tarihte.

Evet; savaşların, ölümlerin sayısı çoktur insanlığın geçmişinde ama;
bu defa farklı bir iğrençliğin tam ortasındayız.

İlk kez, böylesine müthiş bir küstahlığı durduramıyor insanlık.

Yüzüne yediği tokatlara, ilk kez bu kadar çaresiz kalıyor.

Meğer; modern çağın insanı fena halde kandırılmış!

Meğer; insan hakları denen şey, “evet var ama hele bir sor kime var?” tadındaymış..

Meğer; ırkçılık bitmemiş saklanmış; tenin esmerse, kolay ölürmüşsün ne varmış...

Meğer; adalet, hala; güçlünün tarttığı teraziye, canının istediğini koyması kadarmış.

Meğer; hümanizm bir depresyon ilacı markası, yaşama hakkı; fonda çalan hafif müzik şarkıymış.

Meğer; zalimler doğrulardan, namussuzlar namusludan, namertler yiğit ruhlardan

hala; sayıca fazlaymış.

Oysa;

bu zalimlerin mazlum milleti değil miydi, Hitler’in elinde çektiklerine üzüldüğümüz?

Ki; hala da üzülürüz.. 

Çünkü; doğru insan için mazluma kimlik de sorulmaz.

Ama; şunu sormadan da edemiyor insan kendine;

Şimdi, peki; bu ne yaman çelişki Anne!

Birçok ülkede;
yürüyüşlerle, protestolarla, itirazlarla vicdan sahiplerinin çığlığı yükseliyor, dört bir yandan,

ama; zulüm bir türlü bitmiyor.

Bir avuç tağut;
siyasal erk ve finans gücü ile gözümüzün içine baka baka ve

tüm ar damarlarını çatlatırcasına; bize, kocaman bir utancı miras bırakıyor.

Yine de, ne olursa olsun;

kötüler, er ya da geç; hesap vereceklerinden hiç şüphe etmesin.

Bu evrende; yasasız, başıboş tek bir meteor bile dolaşmıyorsa ve

adalet; ahenkle dengenin yavrusuysa, elbette onun da vakti gelecektir.

Adil bir yargılanmayı beklesinler.

Biz de bekliyoruz.

Ama o güne kadar, hiç değilse;
doğru tarafta durarak, çocuklarımıza onurlu bir duruşu miras bırakmak ve

bu kötülük bitsin diye; mümkün olduğunca çabalamak, boynumuzun yüküdür.

ÇÜNKÜ; ADALET, İSRAİL’DEN BÜYÜKTÜR!

Nurşah Sunay 
Sektörüm Dergisi Genel Yayın Yönetmeni